Column: door Frank van Marrising

Groot denken, klein leven

Het is maar hoe je het bekijkt. De muis die samen met de olifant de brug oversteekt en zegt:
wat stampen we lekker!? Het gaat om wat de muis denkt en voelt. Een soort van Mercedes gevoel in ’n Fiat Panda. Alleen, helaas. Je kunt niet snel gaan in ’n klein autootje en dan is ’t gevoel bedrieglijk. En waarom dan eigenlijk snel?
Wat win je dan? Tijd? Geld? Dat alles haar prijs heeft weet iedereen. Je kunt niet rechts en links tegelijk afslaan. Voor ons Europeanen is kiezen al winst… want dat kunnen wij namelijk. In de sloppenwijken van de armoede heb je niets te
kiezen en als de bulldozers komen… nou dan leef je verdomd klein. Of al die onschuldige mensen: slachtoffer van de oorlog. Tsjonge, die leven nog eens klein. Voor hen is vrede het grootste goed, waaraan je kan denken. Tenminste als ’t buikje goed gevuld is.

Internet is het voorbeeld van groot denken geworden. Tijd en ruimte overbruggen in een floep en een scheet. De techniek staat: voor alles en niets. Leg maar uit aan een pygmee dat we echt op de maan zijn geweest. Of aan een kind in Hiroshima! Hij zal je niet geloven. Misschien hebben we het een brug te ver geschopt met ons groots wetenschappelijk denken. En maar stampen en stampen. De groene plekken op aarde verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Oh, overbevolking, maar, wie het kleine niet eert is het grote niet weert.
Maar ook:wie als dubbeltje geboren is kan een kwartje worden.

Ondanks het grote denken, de arrogante grootheidswaanzin kunnen we met onze nederigheid het verschil maken. De druppel, die de emmer kan doen overlopen. Mandela zei in zijn speech voor zijn presidentschap:

“your being small does not change the world. There is nothing enlightening about shrinking.”

Laten  we stoppen met onszelf op te blazen. Van een muis geen olifant en van een olifant geen muis maken.

En: Let us be as the answer;
Let’s blow in the wind. (thank you Mr. Dylan).